Hij deed geen poging nog meer dan de anderen op te vallen door nog meer materialen en technieken, of door een nog verdere uitwerking van specifieke stijl. In een simpele videopresentatie toonde hij kunstenaarsactiviteiten "[…] die teruggaan op de rigueur van het burleske, werkend met de idiotie als superieure intelligentie van het poëtische." (Jean-Yves Jouannais in catalogus dAPERTutto p. 140-143).

In Art Press (n° 203, juni 1995) analyseert Philippe Vergne het werk van Lucariello als antwoord op de vrijheid dat alle media en stijlen inmiddels arbitraire strategieën zijn geworden. Lucariello ontvlucht die vrijheid niet in cynisme of in een narcistisch préoccupatie met het dagelijks leven. Hij zet het handelen van de kunstenaar in scène van esthetische contemplatie tot en met het krabben in zijn kruis. "Blissfully, he exhibits our small everyday pleasures, the economy of our private, intimate satisfactions." (Art Press, p. 55).

In de eerste expositie van Saverio Lucariello in Nederland brengt Galerie Ferdinand van Dieten - d'Eendt een selectie toegespitst op de esthetische contemplatie en het genrestuk. Terwijl ik dit opschrijf, realiseer ik mij echter dat dit werk gelijktijdig ook een demystificatie is van dergelijke belangrijkheid "[…] de belangrijkheid, waarmee zoveel kunstenaars ons proberen te vervullen, terwijl ze ons willen laten geloven dat het gewichtig is." (cat. dAPERTutto).

Lucariello houdt in zijn werk subtiel afstand van zowel de mythologisering van de genialiteit van het kunstenaarschap als van het weggooien van de kunsttraditie, dat voortkomt uit een verkeerd begrepen kritische distantie.